ความทุกข์…คือระบบเตือนภัย

ความทุกข์...คือระบบเตือนภัยและประหยัดพลังงาน

ทำไมเวลาคนเรามีความทุกข์ กดดัน ซึมเศร้า จึงชอบขังตัวเองอยู่ในห้อง ไม่อยากพูดจากับใคร ไม่อยากเจอเพื่อน หรือบางทีเวลาเราทุกข์มากๆ จะรู้สึกเหมือนพลังงานหดหาย ลุกจากเตีตงไม่ไหวเหมือนเลือดมันหดตัว ทำอะไรไม่ถูก จับต้นชนปลายไม่ได้

เคยสงสัยไหมว่า ทำไมสมองจึงสร้างภาวะนี้ให้เกิดกับร่างกายเรา ก่อนอื่นต้องขอชมเชยก่อนว่า สมองของเราฉลาดมากเพราะนี่คือวิธีที่สมองจะพยายามจะบอกเราว่า เจ้านายครับ จงหยุดทำทุกสิ่งทุกอย่างที่เจ้านายทำอยู่ตอนนี้ มันไม่ใช่โปรเจ็คท์ที่ดีหรอกหยุดสักพักแล้วค่อยหาอะไรที่ดีกว่านี้ทำดูดีกว่า

ยกตัวอย่างเช่น เวลาอกหัก เรามักจะเสียใจ เศร้าซึม ร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก ไม่อยากพบหน้าใคร รู้สึกเหมือนชีวิตหมดหวัง หรือถ้าเราทำธุรกิจแล้วขาดทุนต่อเนื่อง จนในที่สุดถูกฟ้องล้มละลายเราอาจรู้สึกผิดหวัง อับอาย ท้อแท้ ไม่อยากตอบคำถามใคร ไม่อยากพูดกับใคร อยากเก็บตัวอยู่คนเดียว ทั้งหมดนี้เป็นวิธีที่สมอง "ตัดระบบจ่ายพลังงานสำรอง" ที่ส่งมาให้เรา เพื่อบอกเรากลายๆ ว่า สิ่งที่เราทำอยู่มันไม่ได้ผลดี จงไปหาอะไรที่ดีกว่านี้ทำจะดีกว่า เช่น แฟนคนนี้คบแล้วทุกข์เหลือเกิน อาจไม่ใช่คู่ชีวิตที่ดีก็ได้ หรือธุรกิจนี้เราทำแล้วพัง ลองปรับเปลี่ยนพฤติกรรมแล้วหางานอื่นมาทำดีกว่าไหม

หากใครใช้ ความทุกข์เป็น เขาก็มักจะอยู่นิ่งๆ กับตัวเองอยุดยั้งโปรเจ็คท์ต่างๆ ชั่วคราว เพื่อให้สมองและร่างกายมีเวลาได้หยุดพัก เพื่อตรึกตรองในสิ่งที่ตัวเองได้ทำไป และเมื่อพลังงานค่อยๆ เริ่มถูกจ่ายกลับมาแล้ว คนส่วนใหญ่พบว่าเขามีความคิดเห็นเกี่ยวกับชีวิตและปัญหาของเขาที่ลึกซึ้งและรอบด้านมากขึ้น เรียกว่ามีเวลา ตกตะกอน ทางความคิดและกลับเข้ามาสู่สังคมอย่างพร้อมมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน ถ้าเราเข้าใจจุดนี้การเป็นนายของสมองเป็นเรื่องไม่ยากเกินความสามารถเลย

วนิสา เรช